Λακωνική Μάνη, ταξίδι σε μια άλλη εποχή!

    Η Λακωνική Μάνη που είναι γνωστή και ως έξω ή Ανατολική Μάνη παρασύρει τον επισκέπτη με τη σκληρότητα του τοπίου της, τα καθαρά γαλανά νερά της και τα πυργόσπιτα που είναι το σήμα κατατεθέν της περιοχής. Ο ήλιος είναι πιο λαμπερός από οποιοδήποτε άλλο μέρος και το Ακρωτήριο Ταίναρο κρατάει τα σκήπτρα του νοτιότερου άκρου όχι μόνο της Ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της Βαλκανικής Χερσονήσου.

 Πρώτος σταθμός του ταξιδιού μας είναι το πανέμορφο Γύθειο. Το Γύθειο το οποίο απέχει μόλις 270 χιλιόμετρα από την Αθήνα μπορεί να γίνει η βάση του επισκέπτη της Λακωνικής Μάνης για τις εξορμήσεις στις γύρω περιοχές. Είναι γραφικό με φιλόξενο κόσμο και μπορεί να συνδυάσει την ηρεμία που προσφέρει η θάλασσα και οι μεγάλες παραλίες αλλά με τη νυχτερινή διασκέδαση που κάποιοι επιθυμούν στις διακοπές τους. Το Γύθειο όμως δεν υστερεί σε φυσική ομορφιά από τη γύρω περιοχή και πρέπει κάποιος να επισκεφτεί το ναυάγιο και το απέναντι νησάκι με τα ανεμοδαρμένα πεύκα, τον Πύργο Τζαννετάκη και το Φάρο που συνδέεται με το λιμάνι και χαρίζει την καλύτερη άποψη της αμφιθεατρικής πόλης με τα πολύχρωμα χρώματα.

 

Το ναυάγιο του «Δημήτριος» όπως λεγόταν το πλοίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 5 χιλιομέτρων από το Γύθειο, στην παραλία Σελινίτσας. Άλλοι μιλάνε για ένα τσιγαράδικο που έκανε λαθρεμπόριο μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας και άλλοι για πλοίο-φάντασμα αγνώστου ιδιοκτησίας. Τίποτα από αυτά όμως δεν συμβαίνει. Το μικρό φορτηγό «Δημήτριος» βρίσκεται προσαραγμένο εκεί από τις 23 Δεκεμβρίου 1981, αφού ουσιαστικά είχε εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες του επί ένα χρόνο ακινητοποιημένο στο λιμάνι του Γυθείου. Ωστόσο, ο μύθος και το αρμονικό δέσιμο του ναυαγίου με το τοπίο της πανέμορφης παραλίας έχει κάνει το «Δημήτριος» ένα τουριστικό αξιοθέατο αν και πάντα υπάρχουν σκέψεις για την απομάκρυνση του.

 

 Συνεχίζοντας τον όμορφο αυτό ταξίδι στην Ανατολική Μάνη συναντά κάποιος τα παραδοσιακά χωριουδάκια Κότρωνας, Αργιλιά, Σαλοπέρι, Κοκκάλα, Άγιος Κυπριανός, Άμπελος και Πιόντες. Όλα περιμένουν τους επισκέπτες τους με τις καταγάλανες παραλίες τους με βότσαλο για να τους ξεκουράσουν και να τους υπενθυμίσουν πως είναι όταν οι παραλίες παραμένουν αγνές χωρίς την επέμβαση των ανθρώπων.

 

 

 Επόμενος προορισμός και λίγο πριν το Ακρωτήριο Ταίναρο, είναι το Πόρτο Κάγιο. Είναι ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι που τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται σημείο συνάντησης όλων αυτών που επιθυμούν να κάνουν τις εξορμήσεις τους με σκάφη. Σειρά έχει το ακρωτήριο Ταίναρο που στέκεται στο νοτιότερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης και εκεί ξεκινούσε για τους αρχαίους το πέρασμα στον κάτω κόσμο. Γεμάτο από αρχαιότητες το ακρωταίναρο το προσεγγίζεις από το μονοπάτι που ξεκινά από το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων που χτίστηκε με τις πέτρες του ιερού του Ταινάριου Ποσειδώνα.

    Φεύγοντας από το Ταίναρο ο επισκέπτης μπορεί να κάνει μπάνιο στην παραλία στο Μαρμάρι ή να σταματήσει στο επόμενο χωριό που ονομάζεται Βάθεια. Οι πέτρινοι πύργοι της Βάθειας, που χτίστηκαν τον 18ο και τον 19ο αιώνα είναι δύο ή τριών επιπέδων, έχουν πολύ μικρά παράθυρα που λειτουργούσαν ως πολεμίστρες και αποτελούν μοναδικά δείγματα λαϊκής οχυρωματικής αρχιτεκτονικής. Τη δεκαετία του ’80 πολλά από αυτά τα κτίσματα διασώθηκαν, αναστηλώθηκαν και ανακαινίστηκαν. Τα σοκάκια του χωριού είναι μαγευτικά και η θέα της θάλασσας από ψηλά χαρίζει στον επισκέπτη απέραντη ηρεμία και χαλάρωση.

 

  Επόμενη στάση όμως πρέπει να είναι οπωσδήποτε το γραφικό χωριό του Γερολιμένα. Επί Τουρκοκρατίας επειδή ήταν απόμακρος και απομονωμένος ήταν ένα από τα ορμητήρια των Μανιατών πειρατών και σπουδαίο αλιευτικό καταφύγιο στη συνέχεια. Σήμερα, πάλι, βρίσκονται εδώ ορισμένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία της περιοχής, η φήμη των οποίων έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.

 

   Κάποια από τα τελευταία γραφικά χωριουδάκια είναι το Λιμένι το οποίο αποτελούσε έδρα και λιμάνι των Μαυρομιχαλαίων και το Οίτυλο. Το Λιμένι θα ήταν ίσως ο ωραιότερος παραδοσιακός οικισμός της Μάνης, αν δεν υπήρχε η περίφημη Βάθεια, όμως το Λιμένι συνδυάζει τη θάλασσα που είναι πλάι του και το όμορφο τοπίο. Κατεβαίνοντας τη πλαγιά του βουνού εμφανίζεται ξαφνικά μέσα στο μικρό όρμο, με τα παλιά πέτρινα σπίτια κρεμασμένα στη βραχώδη πλαγιά με τα λίγα κυπαρίσσια. Πλάι του η θάλασσα με το βαθύ γαλάζιο χρώμα, έχει μια γραφικότητα που σπάνια τη συναντάς αλλού. Τα τυρκουάζ νερά της θάλασσας, στα πρώτα μέτρα είναι γλυκά, γιατί βγαίνουν μέσα από υπόγεια ρεύματα, από τα βράχια.

 

 Το ταξίδι δεν γίνεται να τελειώσει χωρίς μια βόλτα στο κεφαλοχώρι της Μάνης που είναι η Αερόπολη και το Σπήλαιο του Διρού.  Η ύπαρξη του σπηλαίου είναι γνωστή από τις αρχές του 20ού αιώνα. Η τουριστική διαδρομή έχει συνολικό μήκος 1.500 μ., από τα οποία τα πρώτα 1.200 είναι λιμναία και ο επισκέπτης μπορεί να τα εξερευνήσει με λέμβο και οδηγό-ξεναγό κάποιον από τους ντόπιους εργαζομένους στο σπήλαιο. Το βάθος του νερού είναι από 30 εκατοστά μέχρι και 30 μέτρα, ενώ στη διάρκεια της βαρκάδας μπορεί κάποιος να δει σταλακτίτες σε αποχρώσεις ροζ, λευκού, κόκκινου και σοκολατί, από το θείο, το ασβέστιο, τον σίδηρο και τον άργιλο που εντοπίζονται στην περιοχή.